I do not remember how long I have been lying here.
It seems like a very long time. May be I should get up and walk awhile to clear off the lazy feeling in my limbs. Where are they? I don't seem to feel anything at all, not even my body parts. Wait a minute. What was it that I said? My limbs were alright. The only difficulty was that I couldn't move them. I was glad that they didn't ache. What was wrong with me? Where was I in my last awaken hours?
I remember having said farewell to my last customer and ringing home on my way. I had dropped in to say hello to my friends spending some time with them cracking wild jokes. I didn’t think that the small doze of alcohol I had taken was having any effect on my driving on the way home. I remember a flash of light and a loud noise and it seems I was left in darkness ever since.
Was I blinded? Methylated Spirit? No, that couldn’t be, for I could see the small streak of light flashing through the broken window panes, and the mosquitoes that were illuminated for a moment as they flew through it. By the way, there had not been any broken panes in my house! Could it be that it was a new creation be that it was the creation of the cricket-crazy boys in the neighborhood?
I must have dozed off for some time because I could now hear voices, all of them unfamiliar. They seemed to be arguing over something. They kept repeating that they were all in a hurry and wanted the matter done away with as quickly as possible. What matter? After some time there was the sound of shuffling feet and the sounds died down in a jiffy. I could sense that something was seriously wrong.
Where was I anyway? All that I could see in my lying position was the cracked ceiling which was in the verge of collapsing any moment. There was this nasty smell of some sort of chemical or was it the smell of the stuff my friends had entertained me with?
It is now high time that I gathered my bearings. The room was definitely not my home. Was I in some government hospital? In a single bedded room? No way! There was no drip connected nor any bystander or nurse nearby. The bed was hard like marble, had no mattress nor any bed sheet and I was in soiled clothes soaked in my own blood. Why was that? Where was my family? Didn’t anybody have the sense to change me into something more presentable? Wasn’t I caring for them despite being an alcohol addict? Didn’t I deserve something more respectable?
Speak of the devil! Here comes somebody! I should give them a piece of my mind!
“Don’t Worry.”
I could hear a voice consoling somebody.
“We will do the post-mortem as quickly as we receive the inquest report and request from the police. Meanwhile you can proceed with all arrangements for cremation. I hope all relatives have arrived”
Foot note: The idea of this short story crossed my mind while doing a PM on an accident victim. I wondered how his mind would have worked, had he been able to think for himself.
Alcohol after driving is injurious to your health.
Alcohol while driving is injurious to everybody's health.
[This was originally published in K. G. M. O. A Journal February, 2004]
അല്ലറച്ചില്ലറ കാര്യങ്ങള്
Wednesday, April 14, 2010
Tuesday, April 13, 2010
General Tranfer in Govt: Service
സര്‍ക്കാര്‍ജോലിയും ട്രാന്‍സ്ഫറും
ആര്‍ക്കു വേണ്ടി ആര്‍ക്കു വേണ്ടി ട്രാന്‍സ്ഫറെന്ന മാരണം
ഓര്‍ത്തിടാതെ വന്നൊരു നാള്‍ ആര്‍ക്കതില്‍ പ്രയോജനം
ഊര്‍തലത്തില്‍ മൂന്നു വര്‍ഷമായിടുമ്പോള്‍ വന്നിടും
ഓര്‍ഡറായി വന്നിടുന്ന കാളകുടമത്രയും
ഒപ്പമുള്ളവര്‍ ചിരിച്ചു ചാരിയങ്ങിരിയ്ക്കവേ
ഒപ്പതിട്ടു വാങ്ങണം തിരിച്ചൊരെണ്ണം നല്‍കണം
കോപ്പികള്‍ എടുക്കയില്ലയെങ്കിലപ്പോള്‍ കാരണം
ഒപ്പമായി മൊഴിക്കയോ റിലീവിങ്ങോടര്‍ വാങ്ങണം
മാറ്റിടേണം സര്‍വ്വതാദ്യമാറ്റിടേണം മാനസ്സം
കുറ്റിയില്‍ വിളങ്ങിടുന്ന ബോര്‍ഡതും പറിക്കണം
വറ്റുചോറു വാങ്ങിടുന്ന കാര്‍ഡതും കൊടുക്കണം
കുറ്റി പോലെ തന്നിടുന്ന ഗ്യാസ്സതും കെടുത്തണം
പെട്ടികള്‍ ഇറക്കിടേണം പായ്ക്കുചെയ്തു കെട്ടണം
പട്ടിതന്‍ കഴുത്തിലിട്ട ചങ്ങല മുറുക്കണം
കട്ടിലിന്‍ പുറത്തിടുന്ന മെത്തയും ചുരുട്ടണം
കുട്ടികള്‍ പഠിച്ചിടുന്ന സ്കൂളില്‍ റ്റി സി വാങ്ങണം
പാത്രവും പദാര്‍ത്ഥവും കളഞ്ഞിടാതെ വെയ്ക്കണം
മൂര്‍ത്തിയെ പൊതിഞ്ഞിടും വിളക്കുകള്‍ കെടുത്തണം
യാത്ര പോയി പറഞ്ഞിടേണം മേല്‍വിലാസം നല്‍കണം
നേത്രം അന്നു വിങ്ങിടും സതീര്‍ത്ഥരെ വണങ്ങണം
കുട്ടിലോറി വന്നു നിന്നു ഹോണടിച്ച നേരമോ
അട്ടികള്‍ മറിച്ചു ശീലമുള്ള കൂട്ടര്‍ തല്‍ക്ഷണം
പെട്ടികള്‍ ചളുക്കി മേശകാലതില്‍ കുടുക്കിയും
കേട്ടിടാത്ത കൂലി ചൊല്ലി കാശു വേണമക്ഷണം
ഉള്ളതു പെറുക്കിയെത്തി പുത്തനായ സ്റ്റേഷനില്‍
പിള്ളയെ കരത്തിലേറ്റി വാമഭാഗമപ്പോഴും
വെള്ളവും വെളിച്ചവും കറന്‍റുമില്ല സ്റ്റേഷനില്‍
വെള്ള പൂശിയില്ല ഭിത്തികള്‍ ഒലിച്ചു പായലും
പല്ലികള്‍ ചിലച്ചിടാത്ത കൂരയില്‍ മനോഹരം
കല്ലുമുണ്ട് കമ്പികള്‍ തുരുമ്പുമുണ്ടതക്രമം
ഗ്രില്ലുപോല്‍ നിരന്നിടേണ്ട കമ്പികള്‍ വളഞ്ഞു പോയി
വില്ലുപോല്‍ വളഞ്ഞു വെള്ളമുണ്ടൊലിച്ചു തിണ്ണയില്‍
മത്തിതന്‍ തലയ്ക്കു വന്നിടുന്ന പോലെ ഗന്ധവും
പൊത്തിലുണ്ടു താമസ്സം എലിയ്ക്കു മാറ്റം നല്‍കണം
വൃത്തിയാക്കിടേണം ഗ്യാസ്സു കുറ്റിയും പുതുക്കണം
പുത്തനായ് ഉടുപ്പിടുന്നപോല്‍ നടന്നു കേറണം
ജില്ലയില്‍ പ്രസിദ്ധമായൊരാശുപത്രി തന്നിലെ
എല്ലുഡോക്ടര്‍ താമസ്സിക്കുവാന്‍ തരുന്ന കെട്ടിടം
തെല്ലുപോലുമില്ല ജീവിതത്തില്‍ അര്‍ത്ഥമെന്നുവോ
അല്ലലും പരാതിയും ഒഴിഞ്ഞു നേരമില്ലതും
വേണ്ട ട്രാന്‍സ്ഫറെങ്കില്‍ വേണമുന്നതങ്ങളില്‍ പിടി
പണ്ടിരുന്ന സ്റ്റേഷനിലോ ഉണ്ടു നല്ല നിമ്മതി
മണ്ട തൊട്ടിടുന്ന മുണ്ടുടുത്തിടുന്ന മാന്യരും
ഉണ്ടതെങ്കിലില്ല ട്രാന്‍സ്ഫറില്‍ ചതി
ഉള്ളതു പറഞ്ഞിടുന്നതുള്ളുനൊന്തു വേഗമായി
പൊള്ളവാക്കു ചൊല്ലിടാത്തതിന്നു ശിക്ഷ ട്രാന്‍സ്ഫറോ
ഉള്ളവരെ കണ്ടുവന്നിട്ടെപ്പോഴും വിളങ്ങിടാന്‍
പൊള്ളയായ മാനസ്സം എനിക്കു നല്‍കണേ പ്രഭോ.
[ This poem was originally published in K.G.M.O.A. Journal, August 1988, Under the title “ആര്‍ക്കു വേണ്ടി” ]
ആര്‍ക്കു വേണ്ടി ആര്‍ക്കു വേണ്ടി ട്രാന്‍സ്ഫറെന്ന മാരണം
ഓര്‍ത്തിടാതെ വന്നൊരു നാള്‍ ആര്‍ക്കതില്‍ പ്രയോജനം
ഊര്‍തലത്തില്‍ മൂന്നു വര്‍ഷമായിടുമ്പോള്‍ വന്നിടും
ഓര്‍ഡറായി വന്നിടുന്ന കാളകുടമത്രയും
ഒപ്പമുള്ളവര്‍ ചിരിച്ചു ചാരിയങ്ങിരിയ്ക്കവേ
ഒപ്പതിട്ടു വാങ്ങണം തിരിച്ചൊരെണ്ണം നല്‍കണം
കോപ്പികള്‍ എടുക്കയില്ലയെങ്കിലപ്പോള്‍ കാരണം
ഒപ്പമായി മൊഴിക്കയോ റിലീവിങ്ങോടര്‍ വാങ്ങണം
മാറ്റിടേണം സര്‍വ്വതാദ്യമാറ്റിടേണം മാനസ്സം
കുറ്റിയില്‍ വിളങ്ങിടുന്ന ബോര്‍ഡതും പറിക്കണം
വറ്റുചോറു വാങ്ങിടുന്ന കാര്‍ഡതും കൊടുക്കണം
കുറ്റി പോലെ തന്നിടുന്ന ഗ്യാസ്സതും കെടുത്തണം
പെട്ടികള്‍ ഇറക്കിടേണം പായ്ക്കുചെയ്തു കെട്ടണം
പട്ടിതന്‍ കഴുത്തിലിട്ട ചങ്ങല മുറുക്കണം
കട്ടിലിന്‍ പുറത്തിടുന്ന മെത്തയും ചുരുട്ടണം
കുട്ടികള്‍ പഠിച്ചിടുന്ന സ്കൂളില്‍ റ്റി സി വാങ്ങണം
പാത്രവും പദാര്‍ത്ഥവും കളഞ്ഞിടാതെ വെയ്ക്കണം
മൂര്‍ത്തിയെ പൊതിഞ്ഞിടും വിളക്കുകള്‍ കെടുത്തണം
യാത്ര പോയി പറഞ്ഞിടേണം മേല്‍വിലാസം നല്‍കണം
നേത്രം അന്നു വിങ്ങിടും സതീര്‍ത്ഥരെ വണങ്ങണം
കുട്ടിലോറി വന്നു നിന്നു ഹോണടിച്ച നേരമോ
അട്ടികള്‍ മറിച്ചു ശീലമുള്ള കൂട്ടര്‍ തല്‍ക്ഷണം
പെട്ടികള്‍ ചളുക്കി മേശകാലതില്‍ കുടുക്കിയും
കേട്ടിടാത്ത കൂലി ചൊല്ലി കാശു വേണമക്ഷണം
ഉള്ളതു പെറുക്കിയെത്തി പുത്തനായ സ്റ്റേഷനില്‍
പിള്ളയെ കരത്തിലേറ്റി വാമഭാഗമപ്പോഴും
വെള്ളവും വെളിച്ചവും കറന്‍റുമില്ല സ്റ്റേഷനില്‍
വെള്ള പൂശിയില്ല ഭിത്തികള്‍ ഒലിച്ചു പായലും
പല്ലികള്‍ ചിലച്ചിടാത്ത കൂരയില്‍ മനോഹരം
കല്ലുമുണ്ട് കമ്പികള്‍ തുരുമ്പുമുണ്ടതക്രമം
ഗ്രില്ലുപോല്‍ നിരന്നിടേണ്ട കമ്പികള്‍ വളഞ്ഞു പോയി
വില്ലുപോല്‍ വളഞ്ഞു വെള്ളമുണ്ടൊലിച്ചു തിണ്ണയില്‍
മത്തിതന്‍ തലയ്ക്കു വന്നിടുന്ന പോലെ ഗന്ധവും
പൊത്തിലുണ്ടു താമസ്സം എലിയ്ക്കു മാറ്റം നല്‍കണം
വൃത്തിയാക്കിടേണം ഗ്യാസ്സു കുറ്റിയും പുതുക്കണം
പുത്തനായ് ഉടുപ്പിടുന്നപോല്‍ നടന്നു കേറണം
ജില്ലയില്‍ പ്രസിദ്ധമായൊരാശുപത്രി തന്നിലെ
എല്ലുഡോക്ടര്‍ താമസ്സിക്കുവാന്‍ തരുന്ന കെട്ടിടം
തെല്ലുപോലുമില്ല ജീവിതത്തില്‍ അര്‍ത്ഥമെന്നുവോ
അല്ലലും പരാതിയും ഒഴിഞ്ഞു നേരമില്ലതും
വേണ്ട ട്രാന്‍സ്ഫറെങ്കില്‍ വേണമുന്നതങ്ങളില്‍ പിടി
പണ്ടിരുന്ന സ്റ്റേഷനിലോ ഉണ്ടു നല്ല നിമ്മതി
മണ്ട തൊട്ടിടുന്ന മുണ്ടുടുത്തിടുന്ന മാന്യരും
ഉണ്ടതെങ്കിലില്ല ട്രാന്‍സ്ഫറില്‍ ചതി
ഉള്ളതു പറഞ്ഞിടുന്നതുള്ളുനൊന്തു വേഗമായി
പൊള്ളവാക്കു ചൊല്ലിടാത്തതിന്നു ശിക്ഷ ട്രാന്‍സ്ഫറോ
ഉള്ളവരെ കണ്ടുവന്നിട്ടെപ്പോഴും വിളങ്ങിടാന്‍
പൊള്ളയായ മാനസ്സം എനിക്കു നല്‍കണേ പ്രഭോ.
[ This poem was originally published in K.G.M.O.A. Journal, August 1988, Under the title “ആര്‍ക്കു വേണ്ടി” ]
Hey! Modern Doctor
വൈദ്യരേ! ഒരു നിമിഷം.
ആനപ്പുറത്തിരുന്നാടുമ്പോള്‍ വൈദ്യരേ
ആത്മാവ് നോവുന്നകാര്യം മറന്നുവോ
ആനപ്പുറത്തിരുക്കുമ്പോളാനന്ദം
ആന ചരിഞ്ഞാലതില്ലെന്നു നിര്‍ണ്ണയം
കുണ്ടും കുഴികളും താണ്ടുന്ന നേരത്തു്
കണ്ടില്ലേ രോമം തുളയ്ക്കുന്നതും
കുണ്ഡിതം എല്ലാം മറക്കുവാന്‍ നോക്കുന്നു
മണ്ടരില്‍ മണ്ടനാം വൈദ്യരപ്പോള്‍
ഉത്സവകാലം കിരീടം ധരിച്ചവന്‍
മത്സര ബൂദ്ധിയില്‍ എല്ലാം കളയുന്നു
വത്സലരായുള്ള ബന്ധുക്കളേയവന്‍
തത്സമയങ്ങളില്‍ ദൂരേക്കു നിര്‍ത്തുന്നു
ജാതിയോ ഭാഷയോ നോക്കാതെയേകുന്നു
പാതിയല്ലാതൊരു സേവനങ്ങള്‍
പാതി അറിവുള്ളജാതി ജനങ്ങളും
പാതിരാവായാലും ക്ഷോഭിക്കുന്നു
ഡൂട്ടിയില്‍ അല്ലാത്ത നേരത്തു മറ്റുള്ളോര്‍
ഊട്ടി കൊടൈക്കനാല്‍ പോയിടുമ്പോള്‍
ചാട്ടമോ ഓട്ടമോ ഒന്നുമില്ലാതവന്‍
മുട്ടിപ്പിന്‍ ജോലികള്‍ ചെയ്തിടുന്നു
തന്നുടെ വേദന മാറ്റുവാനായി വരും
പൊന്നപ്പന്‍ കേശവന്‍ മറ്റുള്ളോരും
തന്നുടെ വേദന തീര്‍ന്നെന്നു കണ്ടെന്നാല്‍
തന്നുടെ വൈദ്യരെ മറന്നീടുന്നു
പത്തുപതിനെട്ടു വര്‍ഷത്തെ സേവനം
ഒത്തു പണിതിവനെന്തു നേടി
പത്തുപതിനെട്ടു ചപ്പലിന്മാലയും
ഒത്തുകളിക്കാരിന്‍ ശാസനയും
ഒത്തുകളിക്കുന്ന നേതാക്കാന്മാരവര്‍
ഒത്തുചേരുന്നൊരു ഹര്‍ത്താലുമായി
എത്തുവാന്‍ വാഹനമൊന്നുമേ ഇല്ലേലു -
മെത്തേണം നേരത്തെ ഡ്യൂട്ടിയുള്ളോര്‍
ഓപ്പിയുമൈപ്പിയും നോക്കുന്ന വേളയില്‍
കാപ്പി കുടിക്കുവാന്‍ നേരോമില്ല
പീപ്പി കുലുക്കി വരുന്ന ജനത്തിനോ-
ടൊപ്പമായി ചെല്ലേണം വിളിക്കുന്നേരം
പോസ്റ്റിലിടിച്ചു മരിച്ചവന്‍ വന്നുകില്‍
പോസ്റ്റിങ്ങായി പോലീസിന്‍ സര്‍ജ്ജനായി
കാസ്റ്റിലിട്ടു നടക്കുന്ന കയ്യുമായി
പോസ്റ്റ്മോര്‍ട്ടം ചെയ്യണം വേഗമായി
വിളിവരും വീട്ടിന്നു ഭാര്യയോ മക്കളോ
വിളിവരും ലേബറിന്‍ റൂമ്മില്‍ നിന്നും
വിളിയേതു കേള്‍ക്കും കഷ്ടകാലത്തവന്‍
വിളി പിഴച്ചാലയ്യോ ഗോവിന്ദ ഗോവിന്ദ
എള്ളോളമില്ല ജനത്തിനു നാണമോ
കള്ളം പറഞ്ഞിടാന്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ്
കള്ളു കുടിച്ചു വരുന്നവര്‍ വേഗമായി
പള്ളു പറഞ്ഞതും കേട്ടിടേണം
രോഗികള്‍ക്കാവശ്യമായ മരുന്നുകള്‍
വേഗത്തിലെല്‍പ്പിയായി വാങ്ങിയെന്നാല്‍
ആഗതനാകും ഒരോഡിറ്റുകാരന്നു
ഭാഗ്യമായി ഒബ്ജക്ഷന്‍ ഇല്ലയെങ്കില്‍
സാക്ഷി പറയുവാന്‍ പോകണം കോടതീല്‍
ശിക്ഷയായി വാറണ്ടു പോയില്ലെങ്കില്‍
കക്ഷി ചേരാതിരുന്നുത്തരം നല്‍കണം
സാക്ഷി പറയേണ്ട വൈദ്യരപ്പോള്‍
തേളുകള്‍ കുത്താതെ നോക്കി നടക്കണം
കേളികല്‍ പലതിങ്ങനെ നീളുമ്പോള്‍
തോളോടു തോളുരുമ്മിനിന്നാവുകില്‍
കോളൊത്തു നീങ്ങിടും ജീവിതം നിശ്ചയം
ഓര്‍ത്തോണം നീ വെറും മര്‍ത്ത്യനാണെന്നതും
കാര്‍ത്തിക നാളോമൊരുനാള്‍ പൊലിഞ്ഞിടും
ആര്‍ത്തികള്‍ ലേശവുമില്ലാതെ നീങ്ങണം
കീര്‍ത്തി താനുത്തമം ജീവിതത്തില്‍
[ This poem was originally published in the K.G.M.O.A. Journal, August 2003 under the title “ മോഡേണ്‍ വൈദ്യരേ ” ]
ആനപ്പുറത്തിരുന്നാടുമ്പോള്‍ വൈദ്യരേ
ആത്മാവ് നോവുന്നകാര്യം മറന്നുവോ
ആനപ്പുറത്തിരുക്കുമ്പോളാനന്ദം
ആന ചരിഞ്ഞാലതില്ലെന്നു നിര്‍ണ്ണയം
കുണ്ടും കുഴികളും താണ്ടുന്ന നേരത്തു്
കണ്ടില്ലേ രോമം തുളയ്ക്കുന്നതും
കുണ്ഡിതം എല്ലാം മറക്കുവാന്‍ നോക്കുന്നു
മണ്ടരില്‍ മണ്ടനാം വൈദ്യരപ്പോള്‍
ഉത്സവകാലം കിരീടം ധരിച്ചവന്‍
മത്സര ബൂദ്ധിയില്‍ എല്ലാം കളയുന്നു
വത്സലരായുള്ള ബന്ധുക്കളേയവന്‍
തത്സമയങ്ങളില്‍ ദൂരേക്കു നിര്‍ത്തുന്നു
ജാതിയോ ഭാഷയോ നോക്കാതെയേകുന്നു
പാതിയല്ലാതൊരു സേവനങ്ങള്‍
പാതി അറിവുള്ളജാതി ജനങ്ങളും
പാതിരാവായാലും ക്ഷോഭിക്കുന്നു
ഡൂട്ടിയില്‍ അല്ലാത്ത നേരത്തു മറ്റുള്ളോര്‍
ഊട്ടി കൊടൈക്കനാല്‍ പോയിടുമ്പോള്‍
ചാട്ടമോ ഓട്ടമോ ഒന്നുമില്ലാതവന്‍
മുട്ടിപ്പിന്‍ ജോലികള്‍ ചെയ്തിടുന്നു
തന്നുടെ വേദന മാറ്റുവാനായി വരും
പൊന്നപ്പന്‍ കേശവന്‍ മറ്റുള്ളോരും
തന്നുടെ വേദന തീര്‍ന്നെന്നു കണ്ടെന്നാല്‍
തന്നുടെ വൈദ്യരെ മറന്നീടുന്നു
പത്തുപതിനെട്ടു വര്‍ഷത്തെ സേവനം
ഒത്തു പണിതിവനെന്തു നേടി
പത്തുപതിനെട്ടു ചപ്പലിന്മാലയും
ഒത്തുകളിക്കാരിന്‍ ശാസനയും
ഒത്തുകളിക്കുന്ന നേതാക്കാന്മാരവര്‍
ഒത്തുചേരുന്നൊരു ഹര്‍ത്താലുമായി
എത്തുവാന്‍ വാഹനമൊന്നുമേ ഇല്ലേലു -
മെത്തേണം നേരത്തെ ഡ്യൂട്ടിയുള്ളോര്‍
ഓപ്പിയുമൈപ്പിയും നോക്കുന്ന വേളയില്‍
കാപ്പി കുടിക്കുവാന്‍ നേരോമില്ല
പീപ്പി കുലുക്കി വരുന്ന ജനത്തിനോ-
ടൊപ്പമായി ചെല്ലേണം വിളിക്കുന്നേരം
പോസ്റ്റിലിടിച്ചു മരിച്ചവന്‍ വന്നുകില്‍
പോസ്റ്റിങ്ങായി പോലീസിന്‍ സര്‍ജ്ജനായി
കാസ്റ്റിലിട്ടു നടക്കുന്ന കയ്യുമായി
പോസ്റ്റ്മോര്‍ട്ടം ചെയ്യണം വേഗമായി
വിളിവരും വീട്ടിന്നു ഭാര്യയോ മക്കളോ
വിളിവരും ലേബറിന്‍ റൂമ്മില്‍ നിന്നും
വിളിയേതു കേള്‍ക്കും കഷ്ടകാലത്തവന്‍
വിളി പിഴച്ചാലയ്യോ ഗോവിന്ദ ഗോവിന്ദ
എള്ളോളമില്ല ജനത്തിനു നാണമോ
കള്ളം പറഞ്ഞിടാന്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ്
കള്ളു കുടിച്ചു വരുന്നവര്‍ വേഗമായി
പള്ളു പറഞ്ഞതും കേട്ടിടേണം
രോഗികള്‍ക്കാവശ്യമായ മരുന്നുകള്‍
വേഗത്തിലെല്‍പ്പിയായി വാങ്ങിയെന്നാല്‍
ആഗതനാകും ഒരോഡിറ്റുകാരന്നു
ഭാഗ്യമായി ഒബ്ജക്ഷന്‍ ഇല്ലയെങ്കില്‍
സാക്ഷി പറയുവാന്‍ പോകണം കോടതീല്‍
ശിക്ഷയായി വാറണ്ടു പോയില്ലെങ്കില്‍
കക്ഷി ചേരാതിരുന്നുത്തരം നല്‍കണം
സാക്ഷി പറയേണ്ട വൈദ്യരപ്പോള്‍
തേളുകള്‍ കുത്താതെ നോക്കി നടക്കണം
കേളികല്‍ പലതിങ്ങനെ നീളുമ്പോള്‍
തോളോടു തോളുരുമ്മിനിന്നാവുകില്‍
കോളൊത്തു നീങ്ങിടും ജീവിതം നിശ്ചയം
ഓര്‍ത്തോണം നീ വെറും മര്‍ത്ത്യനാണെന്നതും
കാര്‍ത്തിക നാളോമൊരുനാള്‍ പൊലിഞ്ഞിടും
ആര്‍ത്തികള്‍ ലേശവുമില്ലാതെ നീങ്ങണം
കീര്‍ത്തി താനുത്തമം ജീവിതത്തില്‍
[ This poem was originally published in the K.G.M.O.A. Journal, August 2003 under the title “ മോഡേണ്‍ വൈദ്യരേ ” ]
Sunday, April 11, 2010
Chikungunya - preventive measures
ഗുനിയാ പിടിച്ചെന്‍റെ പൊന്നുസാറേ
കുനിഞ്ഞങ്ങുപോയിട്ടു വന്നതാണേ
ദുനിയാവിലുള്ളെല്ലാ രോഗങ്ങളും
പനിയായിയൊന്നിച്ചു വന്നപോലെ
ഓര്‍ക്കാപ്പുറത്തൊരു വിറവലോടേ
മൂര്‍ദ്ധാവില്‍ വേദന വന്നുവിങ്ങി
കൂര്‍ക്കം വലിക്കുവാനാവതില്ല
ആര്‍ക്കുമീരോഗം വന്നുവെന്നാല്‍
സന്ധികളൊക്കേയും വിങ്ങിടുന്നു
ബന്ധിയായി ഞാനിന്നു വീട്ടിലിപ്പോള്‍
കുന്തം വിഴുങ്ങിയ ചേലുപോലേ
ചിന്തിച്ചു ഞാനങ്ങിരുന്നു പോയി
പനിയായി വന്നതിന്‍ ശേഷമിപ്പോള്‍
ശനിയായി വന്നോരോ വാര്‍ത്തയെല്ലാം
തനിയാവര്‍ത്തനം ആയി കേട്ടു
പനിയേക്കാളതിഭീകരമായി
പതിവായി വന്നിടും നീറ്റലൊക്കേ
മതിയായിയീ പനി വന്നുവെന്നാല്‍
പൊതുവായി ചെയതിടും വൃത്തിയിപ്പോള്‍
പതിവായി ചെയ്യേണം നാമതിപ്പോള്‍
കൊതുകിന്‍റെ മൂളലെന്‍ കാതിലെത്തി
കതകില്‍ ഞാന്‍ ചാരിയിരുന്ന നേരം
കൊതുകായി വന്നൊരു കാലനെന്നേ
മുതുകില്‍ കുത്തിയതോര്‍ത്തു പോയി
കാര്‍ത്തിയായനീയമ്മയുള്ള ദേശം
കീര്‍ത്തി കയറിനാല്‍ നല്ല ദേശം
തീര്‍ത്തും പ്രദേശത്തു വൃത്തിയുണ്ടോ ?
ഓര്‍ത്താലോ കാരണം നമ്മളല്ലേ !
തിരുവോണനാളതിന്‍ വൃത്തിയിപ്പോള്‍
പെരുമയാം ദേശത്തുമില്ല പോലും !
തെരുവില്‍ കളഞ്ഞീടും പ്ലാസ്റ്റിക്കിപ്പോള്‍
പെരുകാന്‍ കൊതികിന്നു കാരണമായി
ജഡ പോലെ കാടു പിടിച്ചീടുന്ന
തോടായ തോട്ടിലനക്കമില്ല
ഓടാന്മറന്നനങ്ങാതെ വെള്ളം
പാടാന്‍ കടുപ്പമാം പാട്ടു പോലെ
കുളികഴിഞ്ഞാല്‍ മിനുങ്ങി ദേഹം
കുളിമുറിവെള്ളമഴുക്കുചാലായി
ഇളനീര്‍ചിരട്ടയില്‍ തങ്ങി വെള്ളം
മൂളും കൊതുകതില്‍ മുട്ടയിടും
പരിസരം വൃത്തിയായ് വെച്ചിരുന്നാല്‍
ശരിയായ് പരിസര ശുദ്ധി വന്നാല്‍
ചടപടാ കൂട്ടമായി മുട്ടയിടാന്‍
കടുവാക്കൊതുകിന്നതാവുകില്ല
മതിയായ മാത്ര മരുന്നടിച്ചാല്‍
പതിവായ് ചിരട്ട കമഴ്ത്തിയിട്ടാല്‍
കൊതുകതിന്മുട്ട വിരിഞ്ഞുവെന്നാല്‍
കൊതുകിന്‍ കൂത്താടികള്‍ ചാകുമല്ലോ
ചന്ദ്രനും സൂര്യനും മാറിമാറി
പന്ത്രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞുവെന്നാല്‍
മാവേലിത്തമ്പുരാന്‍ വന്നീടുവാന്‍
ആവേശചിത്തരായി നില്‍ക്കുന്ന നാം
അത്തംവന്നെത്തിടുമ്മുമ്പുതന്നെ
വൃത്തിയാക്കീടണം ചുറ്റുമെല്ലാം
പത്തു പേര്‍ക്കീപ്പണി കിട്ടിയെന്നാല്‍
വൃത്തിയായ്യോണമതുണ്ടിടിടാമേ
കാടുംപടലും നാം വെട്ടിടേണം
വീടിന്‍ പരിസര വൃത്തി വേണം
തോട്ടിലെപ്പായലും വാരിടേണം
മോടിയായി കാടുകള്‍ വെട്ടിടേണം
ഓണം തുടങ്ങീടും നേരത്തല്ലോ
കാണണം വൃത്തി കുളക്കരയില്‍
കാണുവാന്‍ പോളകള്‍ കൗതുകം താന്‍
പാണിയാല്‍ വാരിക്കളഞ്ഞിടേണം
ഗപ്പിഗമ്പൂസികള്‍ മീന്‍ ഇരുവര്‍
ഒപ്പമായി തിന്നീടും കൂത്താടിയേ
കുപ്പിയില്‍ വാങ്ങുവാന്‍ കിട്ടുമെങ്കീ -
ലിപ്പോളീ മീന്‍ കുളത്തിലിടാം
ഏഡിസ്സ് പരത്തും ചിക്കന്‍ഗുനിയാ
ഏറിയാല്‍ വേദന സന്ധിതോറും
ഏല്‍ക്കുന്ന രോഗമാ ഡങ്കിയായാല്‍
മാരകം, ഹെമറാജിക്ക് ഡെങ്കിയാണേല്‍
പലതുണ്ടു കൊതുകുകളനോഫലീസ്സ്
പലനാള്‍ പനിക്കും മനമ്പനിക്കായി
ക്യൂലക്സ്, തലച്ചോറിലെന്‍ക്കഫലൈറ്റീസ്സ്
ക്യൂലക്സ്, മാന്‍സോണിയാ മന്തു രോഗം
കൊതുകിന്‍ കടികളില്ലാതിരിക്കാന്‍
കൊതുകിനെയോടിക്കാന്‍ കുന്തിരിക്കം
കൊതുകിന്‍ തിരികളും മാറ്റുകളും
കൊതുകു വലയ്ക്കുള്ളില്‍ താനുറക്കം
നാളുകള്‍ പലതു കഴിഞ്ഞുവെന്നാല്‍
ആളുകള്‍ ഗുനിയാ മറന്നു പോകും
കോളായി! കൊതുകുകള്‍ പെരുകിയെന്നാല്‍,
നാളെയും ജീവിന്‍ ദുരിതപൂര്‍ണ്ണം
കൊതുകിന്‍റെയെണ്ണം കുറച്ചു നിര്‍ത്താന്‍
പതിവായി പരിസരവൃത്തി വേണം
കൊതുകാല്‍ പരക്കുന്ന രോഗമൊന്നും
പൊതുജന മദ്ധ്യത്തിലില്ല പിന്നെ
കുനിഞ്ഞങ്ങുപോയിട്ടു വന്നതാണേ
ദുനിയാവിലുള്ളെല്ലാ രോഗങ്ങളും
പനിയായിയൊന്നിച്ചു വന്നപോലെ
ഓര്‍ക്കാപ്പുറത്തൊരു വിറവലോടേ
മൂര്‍ദ്ധാവില്‍ വേദന വന്നുവിങ്ങി
കൂര്‍ക്കം വലിക്കുവാനാവതില്ല
ആര്‍ക്കുമീരോഗം വന്നുവെന്നാല്‍
സന്ധികളൊക്കേയും വിങ്ങിടുന്നു
ബന്ധിയായി ഞാനിന്നു വീട്ടിലിപ്പോള്‍
കുന്തം വിഴുങ്ങിയ ചേലുപോലേ
ചിന്തിച്ചു ഞാനങ്ങിരുന്നു പോയി
പനിയായി വന്നതിന്‍ ശേഷമിപ്പോള്‍
ശനിയായി വന്നോരോ വാര്‍ത്തയെല്ലാം
തനിയാവര്‍ത്തനം ആയി കേട്ടു
പനിയേക്കാളതിഭീകരമായി
പതിവായി വന്നിടും നീറ്റലൊക്കേ
മതിയായിയീ പനി വന്നുവെന്നാല്‍
പൊതുവായി ചെയതിടും വൃത്തിയിപ്പോള്‍
പതിവായി ചെയ്യേണം നാമതിപ്പോള്‍
കൊതുകിന്‍റെ മൂളലെന്‍ കാതിലെത്തി
കതകില്‍ ഞാന്‍ ചാരിയിരുന്ന നേരം
കൊതുകായി വന്നൊരു കാലനെന്നേ
മുതുകില്‍ കുത്തിയതോര്‍ത്തു പോയി
കാര്‍ത്തിയായനീയമ്മയുള്ള ദേശം
കീര്‍ത്തി കയറിനാല്‍ നല്ല ദേശം
തീര്‍ത്തും പ്രദേശത്തു വൃത്തിയുണ്ടോ ?
ഓര്‍ത്താലോ കാരണം നമ്മളല്ലേ !
തിരുവോണനാളതിന്‍ വൃത്തിയിപ്പോള്‍
പെരുമയാം ദേശത്തുമില്ല പോലും !
തെരുവില്‍ കളഞ്ഞീടും പ്ലാസ്റ്റിക്കിപ്പോള്‍
പെരുകാന്‍ കൊതികിന്നു കാരണമായി
ജഡ പോലെ കാടു പിടിച്ചീടുന്ന
തോടായ തോട്ടിലനക്കമില്ല
ഓടാന്മറന്നനങ്ങാതെ വെള്ളം
പാടാന്‍ കടുപ്പമാം പാട്ടു പോലെ
കുളികഴിഞ്ഞാല്‍ മിനുങ്ങി ദേഹം
കുളിമുറിവെള്ളമഴുക്കുചാലായി
ഇളനീര്‍ചിരട്ടയില്‍ തങ്ങി വെള്ളം
മൂളും കൊതുകതില്‍ മുട്ടയിടും
പരിസരം വൃത്തിയായ് വെച്ചിരുന്നാല്‍
ശരിയായ് പരിസര ശുദ്ധി വന്നാല്‍
ചടപടാ കൂട്ടമായി മുട്ടയിടാന്‍
കടുവാക്കൊതുകിന്നതാവുകില്ല
മതിയായ മാത്ര മരുന്നടിച്ചാല്‍
പതിവായ് ചിരട്ട കമഴ്ത്തിയിട്ടാല്‍
കൊതുകതിന്മുട്ട വിരിഞ്ഞുവെന്നാല്‍
കൊതുകിന്‍ കൂത്താടികള്‍ ചാകുമല്ലോ
ചന്ദ്രനും സൂര്യനും മാറിമാറി
പന്ത്രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞുവെന്നാല്‍
മാവേലിത്തമ്പുരാന്‍ വന്നീടുവാന്‍
ആവേശചിത്തരായി നില്‍ക്കുന്ന നാം
അത്തംവന്നെത്തിടുമ്മുമ്പുതന്നെ
വൃത്തിയാക്കീടണം ചുറ്റുമെല്ലാം
പത്തു പേര്‍ക്കീപ്പണി കിട്ടിയെന്നാല്‍
വൃത്തിയായ്യോണമതുണ്ടിടിടാമേ
കാടുംപടലും നാം വെട്ടിടേണം
വീടിന്‍ പരിസര വൃത്തി വേണം
തോട്ടിലെപ്പായലും വാരിടേണം
മോടിയായി കാടുകള്‍ വെട്ടിടേണം
ഓണം തുടങ്ങീടും നേരത്തല്ലോ
കാണണം വൃത്തി കുളക്കരയില്‍
കാണുവാന്‍ പോളകള്‍ കൗതുകം താന്‍
പാണിയാല്‍ വാരിക്കളഞ്ഞിടേണം
ഗപ്പിഗമ്പൂസികള്‍ മീന്‍ ഇരുവര്‍
ഒപ്പമായി തിന്നീടും കൂത്താടിയേ
കുപ്പിയില്‍ വാങ്ങുവാന്‍ കിട്ടുമെങ്കീ -
ലിപ്പോളീ മീന്‍ കുളത്തിലിടാം
ഏഡിസ്സ് പരത്തും ചിക്കന്‍ഗുനിയാ
ഏറിയാല്‍ വേദന സന്ധിതോറും
ഏല്‍ക്കുന്ന രോഗമാ ഡങ്കിയായാല്‍
മാരകം, ഹെമറാജിക്ക് ഡെങ്കിയാണേല്‍
പലതുണ്ടു കൊതുകുകളനോഫലീസ്സ്
പലനാള്‍ പനിക്കും മനമ്പനിക്കായി
ക്യൂലക്സ്, തലച്ചോറിലെന്‍ക്കഫലൈറ്റീസ്സ്
ക്യൂലക്സ്, മാന്‍സോണിയാ മന്തു രോഗം
കൊതുകിന്‍ കടികളില്ലാതിരിക്കാന്‍
കൊതുകിനെയോടിക്കാന്‍ കുന്തിരിക്കം
കൊതുകിന്‍ തിരികളും മാറ്റുകളും
കൊതുകു വലയ്ക്കുള്ളില്‍ താനുറക്കം
നാളുകള്‍ പലതു കഴിഞ്ഞുവെന്നാല്‍
ആളുകള്‍ ഗുനിയാ മറന്നു പോകും
കോളായി! കൊതുകുകള്‍ പെരുകിയെന്നാല്‍,
നാളെയും ജീവിന്‍ ദുരിതപൂര്‍ണ്ണം
കൊതുകിന്‍റെയെണ്ണം കുറച്ചു നിര്‍ത്താന്‍
പതിവായി പരിസരവൃത്തി വേണം
കൊതുകാല്‍ പരക്കുന്ന രോഗമൊന്നും
പൊതുജന മദ്ധ്യത്തിലില്ല പിന്നെ
Nostalgic memories of preparatory education
Manjeri – the name does ring a bell. The name hadn’t meant anything to me until the day my father announced that our next school holidays are going to be spent at Manjeri. So it was with growing enthusiasm that I left our boarding school to join my sisters on the journey to an unknown place, not knowing that it was one day going to become the place where my future destiny would be shaped. We, my sisters and me, being brought up in the coastal district of Alappuzha were totally unfamiliar with any hilly place, the only meager idea we had was that provided by our geography text books, My parents for their part were very anxious, because they had started on an endeavor, depositing all their earnings on a land about which they knew very little, in the midst of people of an entirely different upbringing and culture. On arriving home from school, we children were bundled into the car, and immediately after we started on our journey fell asleep.
We arrived in Malabar at the break of dawn and what we saw was our first view of a land full of greenery and mountains. What held our attention was the face of a man smiling and offering to take us around the place, the face of a man Aimootticca, like the character in fiction, Man Friday, still lingers fresh in my memory, even after thirty four years has passed since we first set foot at Manjeri.
The day was to be the beginning of a prolonged relationship. The man was far from handsome, yet he had something about him that mesmerized us. Was it the half-toothed smile? Or was it the aura that spelled honesty? In the many years that I have known him, my first impression about him got no chance for any correction. He captured our hearts right from debut. My parents were busy having to attend to many matters that needed to be competed in the short span of a few days, and we children were left to the custody of Aimootticca and what better was there to do, than roam the countryside. As we set out on our tour, Aimooticca made certain that our feet were protected. He handed each of us a stick, commenting that he bushes were full of vipers and that we should beat the bush in front of us with the stick to frighten away
Any possible snakes that lay hidden in our path. I wondered how he knew, illiterate that he was, that snakes had better vibration senses than visual. Aimootticca lead the trail. The land lay across the north-eastern side of Hajiyar hills and we had to wind our way transecting the slopes to reach the highest point at the top of a rock. The view from the top was breath caching. Aimootticca, pointing a finger in the east direction to asset of hills in the horizon, said that it was the route to Ooty via Nilambur and Gudalloor. He even had the sense of identifying an unknown place by relating it to a place we children knew. In the valley immediately below us lay a building, which he explained was a mosque where people gather to pray. As if sensing that we may not appreciate what he said, he added that there was a Bhagavathy temple on the other slope of the same hill. Gazing at the sun he could even say the exact time of the day. We roamed around a while.
Having had our hearts’ full with the beauty of nature, it was time to have our food and bid farewell to Manjeri only to return later on and settle down at Manjeri even though it was to be only for a short span.
When I reached ninth standard, circumstances had it that I should leave my school at Tangasseri, which was too far away and join the family at Manjeri. The government school at Manjeri wore no pretentious look and had nothing in comparison to the boarding school I came from. The school, a mixed school at the time, was a conspicuous landmark to indicate to anybody coming from Malappuram that they were entering Manjeri, because travelers noticed the school before they did the dilapidated signboard that proclaimed the nomenclature of the place. The Manjeri of the sixties was the main town in Ernad, tucked away between Nilambur in the North and Malappuram in the South and between Calicut in the west and Pandikkad in the east. The heart of the town was the point where all roads met and was land marked by two commercial attractions, Krishnan Nair and sons and Korambayil Cloth mart. The junction though deserted during the day time, became very active by evening, when people, having completed the day’s work, gathered together like a fair.
The most conspicuous building in Manjeri was the Government Hospital which was maintained so well that it was for ever spic and span. Enasu doctor and Unni doctor were the most worshiped persons of the time. Manjeri also had a rest house which was often unoccupied, so much so we wondered whether it was so named because it was one house whish was put to rest. The court at Manjeri, a small one very close to our school, always wore a deserted look because the people had very little to quarrel or complain about. The source of entertainment was Krishna Talkies, whish screened second round of the latest films. But “Kadalariyilla Kaattariyilla alayum thirayudae vaedana” was the only vinyl record they had. They kept playing it repeatedly for many years together. Anybody striding lazily in front of Manjeri café would not be able to resist the temptation offered by the aroma of freshly cooked food. The stout figure of the cahier was enough proof of the quality of food served there.
Only after joining school at Manjeri did I realize that there was more in teaching than what I had experienced so far. We had no school uniform. There was a personal touch to everything and teachers and students an unusual healthy rapport. Even the way students were punished conveyed the full intention of the punishment without hurting the ego of either the students or the teachers. The headmistress Malathy teacher was strict but supportive. Ramayyar sir was a sincere teacher who taught English. I still remember him once commenting “Bhadran, you have a beautiful handwriting”, pausing for a while to drive in his point and then, adding that “but it is very illegible”. My repeated attempts thereafter to improve my handwriting have only helped to make it worse. Then, there was Venugopal sir, who had something about him that conveyed the impression in me that there was some matter that was troubling him, something that had no solution. Yet, his classes were superb and he seemed to murmur that no personal matter would be allowed to come between him and his students.
The method of teaching adopted by our Mathematics teacher was of a different scale. Mathematics, as far as I was concerned was a dry subject with no life in it. But, you should have attended Narayana Pilla sir’s classes to realize how he breathes life into figures and drawings. It is far beyond me to explain how he does it. I can still visualize him, a cane on the table winch I have never seen him put to use, a chalk in his right hand and a duster in the left. Skipping from one corner of the board to the other, from one geometric figure to another and holding the full attention of the class all along. My introduction to phonetics came in the form of Thomas sir. Scarlet Pimpernel still unrolls across my mind like a motion picture, thanks to the way he took classes. Malayalam classes were handled well by Sadasivan sir who had in him the heart of a poet and his classes on Malayalam bore a lyrical touch.
Had it not been for the sincere efforts of such dedicated teachers, I would not have been able to become what I am today.
A bunch of good nature classmates I had at school accompanied me when I joined the NSS College at Manjeri. The college unlike any other, was perched atop a hill. We had to tread uphill to attend classes and this provided us with sufficient exercise. During the rainy season despite holding an umbrella we would get drenched and had no alternative than attending classes in wet clothes. Jayaraj was one person who would more often come without an umbrella and crawl into one of ours’ and get us both wet in the process. Once inside the classes we felt secure under the watchful understanding eyes of our teachers. The college classes, if you could call it that, since n was then a junior college, was surrounded by cashew mango plantations and during summer provided us with relief from the heat during lunch break. It also provided the NCC cadets with ample cover during practicing mock battle. Gopi, our squadron leader was always available for any help. Parameswaran always boasted of being the cadet who wore the best starch dried, ironed stiffest NCC uniform.
The teachers we had were mostly fresh from college and had ample knowledge on the subjects each of them handled. They were also very energetic. Politics was unknown to any student except to those who had to study the subject and even to them all activities were restricted to the curriculum. The way he took classes, Bhaskaran sir’s adorable parasites appeared to possess supernatural behavior, more powerful than the human host they infested.
When I finally had to leave Manjeri to join medical college, I could never forget the love and affection my friends had shown me. I could go on and on with memories kindled by mention of the names of my friends like Sasi, George, Viswan, Aboobaker, Sadanandan, Rajeswaran, Unni etc and would not be able to conclude my feelings. My friends and that people at Manjeri were a sincere loving lot. Many a times I have wished that an opportunity present itself so that I am not able to refuse revisiting that place. I wish I could meet my old friends, at least those who are still there. Even if I do meet, how many will I remember? How many will remember me? I do not know. I am told that the Manjeri of the sixties that I knew has changed. May be the infrastructure has. Whatever changes may happen to the town, I believe that the attitude and spirit of the people of Manjeri will still be and continue to be good.
We arrived in Malabar at the break of dawn and what we saw was our first view of a land full of greenery and mountains. What held our attention was the face of a man smiling and offering to take us around the place, the face of a man Aimootticca, like the character in fiction, Man Friday, still lingers fresh in my memory, even after thirty four years has passed since we first set foot at Manjeri.
The day was to be the beginning of a prolonged relationship. The man was far from handsome, yet he had something about him that mesmerized us. Was it the half-toothed smile? Or was it the aura that spelled honesty? In the many years that I have known him, my first impression about him got no chance for any correction. He captured our hearts right from debut. My parents were busy having to attend to many matters that needed to be competed in the short span of a few days, and we children were left to the custody of Aimootticca and what better was there to do, than roam the countryside. As we set out on our tour, Aimooticca made certain that our feet were protected. He handed each of us a stick, commenting that he bushes were full of vipers and that we should beat the bush in front of us with the stick to frighten away
Any possible snakes that lay hidden in our path. I wondered how he knew, illiterate that he was, that snakes had better vibration senses than visual. Aimootticca lead the trail. The land lay across the north-eastern side of Hajiyar hills and we had to wind our way transecting the slopes to reach the highest point at the top of a rock. The view from the top was breath caching. Aimootticca, pointing a finger in the east direction to asset of hills in the horizon, said that it was the route to Ooty via Nilambur and Gudalloor. He even had the sense of identifying an unknown place by relating it to a place we children knew. In the valley immediately below us lay a building, which he explained was a mosque where people gather to pray. As if sensing that we may not appreciate what he said, he added that there was a Bhagavathy temple on the other slope of the same hill. Gazing at the sun he could even say the exact time of the day. We roamed around a while.
Having had our hearts’ full with the beauty of nature, it was time to have our food and bid farewell to Manjeri only to return later on and settle down at Manjeri even though it was to be only for a short span.
When I reached ninth standard, circumstances had it that I should leave my school at Tangasseri, which was too far away and join the family at Manjeri. The government school at Manjeri wore no pretentious look and had nothing in comparison to the boarding school I came from. The school, a mixed school at the time, was a conspicuous landmark to indicate to anybody coming from Malappuram that they were entering Manjeri, because travelers noticed the school before they did the dilapidated signboard that proclaimed the nomenclature of the place. The Manjeri of the sixties was the main town in Ernad, tucked away between Nilambur in the North and Malappuram in the South and between Calicut in the west and Pandikkad in the east. The heart of the town was the point where all roads met and was land marked by two commercial attractions, Krishnan Nair and sons and Korambayil Cloth mart. The junction though deserted during the day time, became very active by evening, when people, having completed the day’s work, gathered together like a fair.
The most conspicuous building in Manjeri was the Government Hospital which was maintained so well that it was for ever spic and span. Enasu doctor and Unni doctor were the most worshiped persons of the time. Manjeri also had a rest house which was often unoccupied, so much so we wondered whether it was so named because it was one house whish was put to rest. The court at Manjeri, a small one very close to our school, always wore a deserted look because the people had very little to quarrel or complain about. The source of entertainment was Krishna Talkies, whish screened second round of the latest films. But “Kadalariyilla Kaattariyilla alayum thirayudae vaedana” was the only vinyl record they had. They kept playing it repeatedly for many years together. Anybody striding lazily in front of Manjeri café would not be able to resist the temptation offered by the aroma of freshly cooked food. The stout figure of the cahier was enough proof of the quality of food served there.
Only after joining school at Manjeri did I realize that there was more in teaching than what I had experienced so far. We had no school uniform. There was a personal touch to everything and teachers and students an unusual healthy rapport. Even the way students were punished conveyed the full intention of the punishment without hurting the ego of either the students or the teachers. The headmistress Malathy teacher was strict but supportive. Ramayyar sir was a sincere teacher who taught English. I still remember him once commenting “Bhadran, you have a beautiful handwriting”, pausing for a while to drive in his point and then, adding that “but it is very illegible”. My repeated attempts thereafter to improve my handwriting have only helped to make it worse. Then, there was Venugopal sir, who had something about him that conveyed the impression in me that there was some matter that was troubling him, something that had no solution. Yet, his classes were superb and he seemed to murmur that no personal matter would be allowed to come between him and his students.
The method of teaching adopted by our Mathematics teacher was of a different scale. Mathematics, as far as I was concerned was a dry subject with no life in it. But, you should have attended Narayana Pilla sir’s classes to realize how he breathes life into figures and drawings. It is far beyond me to explain how he does it. I can still visualize him, a cane on the table winch I have never seen him put to use, a chalk in his right hand and a duster in the left. Skipping from one corner of the board to the other, from one geometric figure to another and holding the full attention of the class all along. My introduction to phonetics came in the form of Thomas sir. Scarlet Pimpernel still unrolls across my mind like a motion picture, thanks to the way he took classes. Malayalam classes were handled well by Sadasivan sir who had in him the heart of a poet and his classes on Malayalam bore a lyrical touch.
Had it not been for the sincere efforts of such dedicated teachers, I would not have been able to become what I am today.
A bunch of good nature classmates I had at school accompanied me when I joined the NSS College at Manjeri. The college unlike any other, was perched atop a hill. We had to tread uphill to attend classes and this provided us with sufficient exercise. During the rainy season despite holding an umbrella we would get drenched and had no alternative than attending classes in wet clothes. Jayaraj was one person who would more often come without an umbrella and crawl into one of ours’ and get us both wet in the process. Once inside the classes we felt secure under the watchful understanding eyes of our teachers. The college classes, if you could call it that, since n was then a junior college, was surrounded by cashew mango plantations and during summer provided us with relief from the heat during lunch break. It also provided the NCC cadets with ample cover during practicing mock battle. Gopi, our squadron leader was always available for any help. Parameswaran always boasted of being the cadet who wore the best starch dried, ironed stiffest NCC uniform.
The teachers we had were mostly fresh from college and had ample knowledge on the subjects each of them handled. They were also very energetic. Politics was unknown to any student except to those who had to study the subject and even to them all activities were restricted to the curriculum. The way he took classes, Bhaskaran sir’s adorable parasites appeared to possess supernatural behavior, more powerful than the human host they infested.
When I finally had to leave Manjeri to join medical college, I could never forget the love and affection my friends had shown me. I could go on and on with memories kindled by mention of the names of my friends like Sasi, George, Viswan, Aboobaker, Sadanandan, Rajeswaran, Unni etc and would not be able to conclude my feelings. My friends and that people at Manjeri were a sincere loving lot. Many a times I have wished that an opportunity present itself so that I am not able to refuse revisiting that place. I wish I could meet my old friends, at least those who are still there. Even if I do meet, how many will I remember? How many will remember me? I do not know. I am told that the Manjeri of the sixties that I knew has changed. May be the infrastructure has. Whatever changes may happen to the town, I believe that the attitude and spirit of the people of Manjeri will still be and continue to be good.
Subscribe to:
Posts (Atom)